In elke hoek van Volterra openbaart zijn houding ten opzichte van de voorouderlijke adel.
Volterra in pracht ….

De compacte en charme als de middeleeuwse mysterie Etruskische erfgoed.
Volterra, oude is in elk detail en is omringd door eeuwse muren, is er bijna opgehangen tussen de Val di Cecina en Era valleien, aan de Metallifere Hills domineren voor een grote afstand, het is een schakel tussen Pisa en Siena grondgebied, maar op hetzelfde moment neergestreken in volledige eenzaamheid.
Een plek die het des te verrassender als je nadenkt over het verleden van de stad, om zijn hoofdrol in de Etruskische beschaving, zoals in de middeleeuwen. Op de omliggende heuvels, bestaat voornamelijk uit zand en klei, erosie geulen en heeft ontworpen "BIANCANE" koepels van wit natriumsulfaat, dat is gestort op de crème scheiden: een fascinerend landschap, maar ontroerd, dat pas later oplost door gekweekte heuvels graan of maakt plaats voor bossen.
Reeds in de buurt van de wanden van de kloof opent Cliffs of oker, die eens ingeslikt begraafplaatsen en de buitenwijken, gezien vanuit het westen van de stad lijkt te rusten in een wonderlijke balans op de heuvel in plaats van beworteling, en aan de onderkant van ook dit is een mysterie, bijna evenveel als pagina’s van het seizoen Etruskische ons onbekend.

De glorieuze Velathri, die was een van de twaalf lucumonies commerciële en breidde haar invloed op veel van de Upper Tyrrheense Zee, want er was nog overal in de compacte middeleeuwse stad overleeft in de acropolis van Piano di Castello, evenals de overblijfselen van de muren van de IV eeuw, die oorspronkelijk werd ontwikkeld voor zeven mijl, vergezeld van een echte metropool, de drie stenen hoofden dat de deur sieren in de toren en de Arc afgeknotte piramide Porta Diana.

En vooral in het Etruskisch Museum Guarnacci, waar de bevindingen van Velathri zijn ook die van de prehistorische en Romeinse, in een tentoonstelling van ongeveer veertig kamers. Hier ontmoette, onder meer, de bestaande rijke collectie van de Etruskische urnen, met ongeveer zeshonderd stukken tufsteen, albast en klei (de "steen van het licht", dat nog steeds is de grondstof van de meest bloeiende handwerk): een parade in hun onderzoeken parade van gezichten fascinerend mysterie, van goden en helden.
Onder de stukken op het display zijn duizenden van meesterwerken als de Stele van Avile Tite, hoofd Lorenzini, de Urn van de bruidegom of de bronzen beeldje votive dat D’Annunzio "Evening Shadow" genoemd: de figuur van een tiener, bijna een kind, stretching dun, gestileerde met verrassende moderniteit.

Een beeld dat zou kunnen behoren tot vele malen, en niet verrassend is een van de meest geliefde symbolen van Volterra. Als de Guarnacci Museum is het historisch geheugen van de ‘oude stad’, het artistieke leven sinds de Middeleeuwen wordt verteld in de Pinacoteca Civica di Palazzo Minucci Solaini, onder schilderijen van Ghirlandaio, Luca Signorelli Daniele da Volterra en er is ook een prachtig Deposition Rosso Fiorentino, die onlangs terugkeerde uit het zicht na de restauratie.

Een ander werk van Rosso (The Wheel of Villamagna) is de Bishop’s Palace, in het Bisschoppelijk Museum van de heilige kunst, die wordt afgewisseld met de creaties van kostbare reliekhouders Tino Camaino, Mino da Fiesole en Giambologna. Net als in musea, is zelfs in de stad straten en pleinen uitgedrukt door onuitwisbare beelden: van de muren, onderbroken door negen deuren lijken te openen op tijd dan op een fysieke ruimte, de verticale stuwkracht van de toren-huis en de poort van San Buonparenti Michael de Aartsengel, de vorm van de enorme Fortezza, de prachtige fresco’s van de gotische kerk van St. Francis of de ruïnes van het Romeinse theater, op de heuvel van Vallebona. Op de top van elke echte of ideale pad is het Piazza dei Priori, waar de grijze steen "bank" vorm geeft aan een van de meest consistente scenario’s die door de gemeenschappelijke beschaving in Italië. En natuurlijk de schitterende Palazzo dei Priori is de dominante aanwezigheid hier met de Palazzo Pretorio toren genaamd "het Varken" vanwege het kleine zwijn steen die de prospectus siert. Deze nobele gebouwen zijn seculiere contrapunt het Baptisterium en de Duomo, de juwelen van Romaanse Pisan die tegenover elkaar staan ​​op de Piazza San Giovanni, over de drempel betekent zie je een lettertype door Andrea Sansovino en een houten depositie die behoort tot de mooiste beelden van de dertiende eeuw Toscane. De twee vierkanten zijn het monumentale centrum van de zwaartekracht van Volterra, de plaatsen die het meest atavistische openbaren zijn houding tegenover de adel, maar over de stevigheid van de steen is getrouwd met subtiele allure van het mysterie, alsof de tijd en ruimte die ze hadden de krachten gebundeld om te creëren een spel van Chinese dozen: in de steegjes van de oude stad als in de schitterende zalen van het Palazzo Incontri-Viti, waar de Visconti schoot een paar scènes van zijn film sterren van de Vague. Chemie van deze unieke stad en zijn oude ziel, die verder gaat dan het beton en lichte filters door het albast. Eleanor Tiliacos,