Met dat van de doopkapel (Nicola) beginnen een bocht, die wordt afgerond met de Duomo (Giovanni). Een geweldig seizoen van de kunst.

Al eeuwenlang heeft de Italiaanse kunst blijft een onbetwiste leiderschap in de wereld. De verovering van een taal zo vol van schoonheid en innovatieve rijden naar dominant worden, gaat het meestal terug tot de Renaissance, of iets verder terug, naar de grote ontdekkingen van Giotto, die het verloop van de kunst zou voor altijd veranderen.
In feite, als er een goede afspiegeling van de sporen van een grote verandering, echte verandering en de opkomst van een taal typisch Italiaanse kunst maken, zijn ze al op een eerder tijdstip. En voordat wordt ontwikkeld door de vaardigheid van de Florentijnse schilders, de schokkende beelden van de revolutie en stijlen, ga naar de beitel van een beeldhouwer, Apulische herkomst en van de goedkeuring van Pisa.
Het gebeurt allemaal in Pisa. Want hier maakt u een bijzondere gemeenschap tussen het talent van de beeldhouwer "Nicola de Apulië" en de kustplaats die hem welkom. De fusie van de individuele genie en het milieu, van vitaal belang voor dingen te gebeuren.
De kunstenaar kwam in Pisa uit Puglia. We weten dit omdat de eerste te ondertekenen met de naam die bekend is in de wereld, Nicola Pisano zelf "Nicola de Apulië". Maar we weten ook omdat de visuele cultuur is vol van klassieke verwijzingen, citaten en toespelingen op antieke beeldhouwkunst. En deze impulsen komen uit het het zuiden door de arbeiders die werkzaam zijn in Castel del Monte en in de gebouwen in opdracht van Frederik II, de rechter van die wedijverde met de grootte van het Romeinse Rijk, ook door de literaire, beeldende kunst, filosofie . Dus de vorming van Nicholas (van onbekende geboortedatum wordt verondersteld rond 1220) is gewijd aan de Oudheid: zijn oog voedt zich met proporties en gordijnen, op zoek naar de overblijfselen van het verleden en deze stelt zijn vergoedingen. En als je aankomt in Pisa is de bevestiging dat zijn manier van kijken is de juiste is. De Pisan feite meer dan honderd jaar verzamelen van herinneringen van de oude geschiedenis. In de klassieke knikkers waren op zoek naar de culturele wortels van hun huidige fel lokale en Ghibellijnen. In de kathedraal, werden deze bevindingen daadwerkelijk uitgevoerd, als bewijs van de oorsprong van de grote stad Pisa. En als we Vasari, auteur van Het leven van de kunstenaars in de zestiende eeuw geloven, het begin van een moderne opvatting van de kunstkritiek, het lijkt erop dat sommige van deze sarcofagen, inscripties, fragmenten van beelden in feite waren het resultaat van een zoektocht buiten de grenzen van Pisa; korte items van invoer.
Maar Nicola ziet hen en studies ze. Het is gewoon zo gebeurt er met figuratieve iets wat lijkt op wat er gebeurt met poëzie: de zaden gezaaid in het zuiden van Toscane bloei. Het is de eerste bloem van marmer is de preekstoel van de doopkapel van Pisa, een meesterwerk dat Nicola Pisano werkte 1255-1260.
Onmiddellijk deze kunstenaar is zijn krachtige en plechtige klassieke bronnen: zet de figuur van Dionysus ondersteund door een satyr, hij heeft gezien in een pot bewaard in de oude begraafplaats, waar Simon woont de voorstelling van Jezus in de tempel. En de majestueuze Vrouwe van de Geboorte van Jezus lijkt rechtstreeks voortvloeien uit de Etruskische en Romeinse sarcofagen, terwijl de Fortress is vertegenwoordigd in de gedaante van een naakte Hercules.
Nicholas, echter, doet meer dan alleen een nuttige toepassing. Keert terug naar deze cijfers een soort onfeilbare waarheid en harmonie te creëren tussen de architectonische structuur en inrichting van de kansel dat het bestrijkt. Een relatie tussen architectuur en beeldhouwkunst, zo gelukkig, was het wel alleen in de Franse gotische kathedralen, en vele geleerden hebben voorgesteld een bezoek van Nicola in de werven van de grote werken dan die van de Alpen, naast de gebruikelijke reis naar Rome. Het is niet bekend of dit waar is of niet. Maar we weten dat de Pisan preekstoel de grote periode van de Italiaanse kunst begon, vanaf het moment dat het idee van de juiste proporties, ruimte-onderzoek, de beweging, het gevoel van daadwerkelijk invoeren van een belangrijk deel van West-figuratieve taal. En de jaren tussen 1260, toen Nicolaas dit ontslaat, en 1300, toen Giotto heeft nu zijn Geschiedenis van de heilige Franciscus van Assisi klaar is, zijn bepalend voor de veertig jaar van de Italiaanse kunst. Want als het waar is, als de grote schrijver Marguerite Yourcenar schrijft, dat "de dag waarop een beeld af is, begint in zekere zin, zijn leven … door de afwisseling van aanbidding, bewondering, liefde en verzet of onverschilligheid … ", is het bestaan ​​van de grootse werk van Nicola het begin tot het een beetje ‘overal mee naartoe nemen.
De schoonheid van de reliëfs van de Geboorte, de Aanbidding der Wijzen, de presentatie in de tempel, de kruisiging, het Laatste Oordeel, hun levendige vertelling, het hoogfeest van figuren symboliseren de deugden op de hoeken van de structuur, laat Nicholas te ontvangen tal van andere commissies: naar Siena, Perugia, Pistoia, Bologna. Vasari zendt daar als een van de meest gewilde architecten van zijn tijd, maar helaas kunnen we zijn naam niet koppelen aan een middeleeuwse gebouw. Echter, de kunstenaar reizen en spreidt zijn taal die de strengheid klassieke gotische elegantie combineert. Het brengt met hem zijn studenten, waarvan de belangrijkste zijn zoon John. Die een afspiegeling is van de erfenis van een vader zo bewonderde zelfs door te riskeren te worden omslachtig, en maakt het een schat.
John weet zelfs de datum van de bevalling, dat je denkt dat je kunt plaatsen tussen 1245 en 1248, als hij deelneemt in ’65 met zijn vader naar de preekstoel van de kathedraal van Siena. De plaats waar het evenement plaatsvindt maar zeker Pisa.
In Pisa John werkt voor de decoratie van de doopkapel van mensen van buiten, maar toen zijn vader stierf in 1284, daar is hij het verlaten van de stad om naar Siena, waar hij verliet een aantal meesterwerken.
Wanneer hij terugkeert naar zijn stad wordt de directe confrontatie met Nicholas. Zelfs hij, in feite, werd opdracht gegeven tot een preekstoel, dit keer voor de Duomo. En als Nicholas had dit object, dat was de eerste tegen de muur en vierkant of rechthoekig, isoleren en het verzachten van de vormen in een zeshoek revolutie, John gaat nog verder. Er zijn geen hoeken in de perfecte vorm van de achthoekige kansel, waar de oppervlakken van de balustrade gebogen vlot en alles was weer een ideale cirkel. En Johannes vertelt de verhalen die van vitaal belang en vol energie. Zijn figuren zijn het resultaat van zorgvuldige observatie van de waarheid van de gebaren en houdingen. De gebeeldhouwde gezichten die verschillende gevoelens, reacties, en individuele karakters te drukken. Er zijn memorabele momenten als de engel die gretig het schudden van de oude man in slaap in de vlucht naar Egypte of het verdraaien van de instanties die het kind, die lijkt te voelen van het gewicht, de presentatie in de tempel gaan. Het gehele oppervlak is rijk gesneden in elke hoek, zijn de cijfers naar boven langgerekte, mobiel, veilig bewegingen. Er is een moment rust, de gebeurtenissen volgen elkaar in een intens en levendig, en de gebogen lijn die domineert de set zorgt voor een helderheid nooit eerder gezien.
En als dit niet voldoende om John zetten in de grote sculptuur van alle tijden, brengt een bezoek aan het Museo dell’Opera del Duomo elke twijfel weg te nemen. Hier zijn enkele voorbeelden van het onderwerp gehouden meest geliefd bij deze grote meester: de Madonna en kind. In de sculpturen van Johannes, Maria en Jezus kijken, praten, elke communiceren zoals een moeder en een zoon. De baby is rustig, maar zijn moeder, wie weet het lot, houdt een lucht van melancholie. Maria is een gehumaniseerd een die tot ons komt uit deze gothic twist van lichamen, van dit intieme, trieste spel
eruit ziet. Zuster van de Maagd gezongen in vers door Fabrizio De Andrè in het Goede Nieuws: een vrouw die eindigt voorlopig te accepteren, vertrouwen en ontslag, een lot veel groter dan haar.

Lea MATTARELLA, kunstcriticus, doceert aan de Brera